De heer Meenhuis uit Wierden

De heer Meenhuis zet z’n klompen bij de voordeur neer. ‘Ik heb de kippen en de eenden net gevoerd.’ Zijn trouwe viervoeter Biko volgt hem richting keuken. ‘De hond is graag bij mij. Ook als ik naar de ezels en het paard ga of naar de duiven. Het buitenleven past bij mij. Als kleine jongen had ik al konijnen.’ Tien jaar geleden lieten zijn vrouw en hij, met één van de vier dochters, een nieuwe ‘burgerwoning’ bouwen in het buitengebied van Wierden. ‘Helaas is mijn vrouw overleden. Ondanks haar beperkingen die ze had overgehouden aan een beroerte bijna 35 jaar geleden, was ze de drijvende kracht achter veel dingen die we samen ondernamen. Zij was de bedenker, ik de uitvoerder.’

Naast zijn werk als voorlichter in de veehouderij, deed de heer Meenhuis veel bestuurlijk werk. Hij richtte een stichting op voor mensen met een hersenbeschadiging, als voorloper van de landelijke CVA vereniging. ‘Dit bracht me regelmatig van Wierden tot in Den Haag.’

Zijn andere grote liefde is de harmonica. ‘Dit neumt ze ok wal nen trekzak of een ‘armelui-orgel. Nich te verwarren met een accordeon’, lacht de heer Meenhuis. ‘Mijn vrouw stimuleerde me om harmonica te gaan spelen en daarna spoorde ze me aan om mee te doen aan harmonicadagen. Ondertussen heb ik, met heel veel plezier overigens, al minstens 80 mensen opgeleid.’