Hoera! Mevrouw Avdijević mag blijven in De Hoge Es

‘Opgeven was nooit een optie’, zegt Rhea Platenkamp, maatschappelijk werker bij ZorgAccent vastberaden. ‘Het zondermeer laten terugsturen van Nergize Avdijević  (62) naar Belgrado in Servië, voelde als het in de steek laten van iemand die het om gezondheidsredenen daar echt niet redt. En met mij, vonden ook haar behandelaars en verzorgenden dat. Mevrouw heeft 24 uur per dag zorg nodig. Ze is eenzijdig verlamd en heeft hulp nodig bij het innemen van medicatie, het spuiten van insuline en het verzorgen van haar stoma. Maar zelfs haar asieladvocaat, die vele jaren voor haar streed, kreeg het niet voor elkaar om een verblijfsvergunning te krijgen voor Nergize Avdijević. Dat ze nu, na alle inspanningen die collega’s, directie van ZorgAccent en mantelzorgers met mij hebben gedaan, de komende vijf jaar ongestoord bij ons mag wonen, is onbeschrijfelijk fijn.’

Het keerpunt
Corona bleek uiteindelijk een geluk bij een ongeluk voor mevrouw. Een medewerker van de Dienst Terugkeer en Vertrek (DTenV) kwam naar Nijverdal om met mevrouw te bespreken wanneer ze uitgezet zou worden en wat daarvoor allemaal nog geregeld moest worden. Ik was blij dat hij naar ZorgAccent kwam omdat hij zo met eigen ogen kon zien wat Nergize Avdijević nodig heeft aan zorg. Deze ontmoeting is het keerpunt geweest in haar situatie. Sinds kort is de gezichtsuitdrukking van Nergize Avdijević  ontspannen en opgelucht.

‘Ik mag hier blijven’, zegt ze stralend. Dankzij al die lieve mensen om mij heen die mij helpen.’ Ze noemt Rhea, haar verzorgenden en Ina Kerkdijk, directeur ZorgAccent, maar ook het echtpaar Ellens uit Hellendoorn die mantelzorg verlenen en veel gezelligheid brengen. In 2026 wordt de situatie opnieuw getoetst, maar tot die tijd mag ze in Nederland blijven.’

Een kamer in De Hoge Es
In 2016 overleefde Nergize Avdijević  een herseninfarct en ging ze voor revalidatie naar Krönnenzommer in Hellendoorn. Ze was op dat moment al tien jaar in Nederland. Destijds gevlucht vanuit oorlogsgebied zonder geld, eten of een extra setje kleding. Met haar man en zoon verbleef ze jaren lang in asielzoekerscentrum Ter Apel. Haar zoon trouwde en hij woont met zijn vrouw en twee dochtertjes in Nijverdal, waar hij ook werkt. Haar man overleed, waarna Nergize’s gezondheid snel verder achteruit ging. Rhea Platenkamp ontmoette Nergize Avdijević voor het eerst in haar kamertje in De Hoge Es in Nijverdal. ‘Mijn voorganger, Anny Jongman die in 2018 met pensioen ging, had zich al jaren ingezet voor mevrouw. Ze vertelde wat mevrouw Avdijević  allemaal had meegemaakt. Over de constante dreiging om terug te moeten naar Servië, het land waar ze niemand meer heeft.

Onnodig veel stress en bureaucratie
Rhea Platenkamp benadrukt dat ZorgAccent veel energie heeft gestoken in de ondersteuning richting instanties. De beslissing of er een verblijfsvergunning afgegeven wordt, is de verantwoordelijkheid van de Immigratie en Neutralisatiedienst. Zij hebben de deskundigheid om aanvragen te beoordelen. We wilden niet dat procedures afgebroken moesten worden omdat documenten er niet waren of omdat leges niet betaald konden worden. Wát we konden doen om  mevrouw Avdijević in deze procedures te ondersteunen, hebben we vanuit ZorgAccent gedaan. We hebben samengewerkt met de asieladvocaat, de dienst Terugkeer en Vertrek, Vluchtelingenwerk, de gemeente, het COA en alle andere partijen die we konden bedenken.

Tegelijkertijd heeft de arts, de collega’s van de facilitaire dienst, de fysiotherapeut, het zorgteam en iedereen om haar heen, zich ingezet om de autoriteiten ervan te overtuigen dat het medisch onverantwoord was om mevrouw Avdijević terug te sturen.’ Rhea herinnert zich de keren dat ze zelf met haar naar instanties ging. ‘We hebben vrijwel altijd gedreven, enthousiaste mensen ontmoet. Soms was de bureaucratie rond de procedures ontzettend frustrerend, maar over het algemeen verliep de samenwerking en het overleg goed,… op een paar pittige uitzonderingen na’, glimlacht de maatschappelijk werker. Rhea vertelt hoe ze Nergize zag beven als een rietje op momenten dat ze samen naar een politiebureau gingen voor het onderteken van formulieren. ‘De gedachte om in haar eentje terug te moeten keren naar Servië leverde veel stress en angst op. Ze zou daar aan haar lot overgeleverd zijn omdat ze zelf niet in staat is geld te verdienen voor eten, zorg en een woning. Misschien had deze procedure niet zo ingewikkeld en lang hoeven te zijn. Zeker als de mensen die beslissingen moeten nemen over een verblijfsvergunning, eerder persoonlijk kennis gemaakt hadden met de betrokkene en met de behandelaar rondom deze persoon.’

Hulp van alle kanten
Rond Nergize Avdijević  staat een zorgteam van ongeveer vijftien medewerkers. Vrijwel iedereen bij ZorgAccent kent het verhaal van mevrouw Avdijević  en vanuit allerlei hoeken is meegedacht. Naast de nodige zorg, boden we haar afleiding. Samen probeerden we van alles om instanties die erover moesten beslissen, duidelijk te maken dat terugkeer naar Servië volgens ons onmogelijk was. Nergize is een lieve vrouw die veel zorg nodig heeft. In die jaren dat ze bij ons woont, zijn we van haar gaan houden. Nergize begint te lachen en wijst om zich heen. ‘Kijken, kijken,… niet kopen’, zegt ze. ‘Ha, ha, dat slaat op haar bezoekjes aan het centrum van Nijverdal waar ze soms naartoe rijdt met haar scootmobiel. Voor het eerst ontvangt ze een kleine uitkering, maar al die jaren daarvoor kon ze zich financieel gezien helemaal niets veroorloven. Alles om haar heen heeft ze gekregen.

Collega’s kopen samen een verpakking haarverf en kleuren het kapsel van mevrouw. Meneer en mevrouw Ellens, zorgen ervoor dat ze in de kleren blijft en nemen haar mee naar gezellige activiteiten in het dorp. Het is hartverwarmend om te zien hoe mensen om haar geven en hoe zij zich, op haar manier, ook inzet voor anderen. We zij blij voor haar dat ze voorlopig mag blijven, maar stiekem ook wel een beetje voor onszelf. Die verblijfsvergunning is een kroon op onze gezamenlijke inzet.”